رییس جمهور در انتخاب وزرا به آمایش سرزمین توجه کند

انتخاب و معرفی وزرای دولت جدید به مجلس فرآیندی پیچیده سیاسی می باشد و مولفه های گوناگون نهان و آشکار در این فرآیند تاثیر گذار است. این را هم همه می دانیم روش های انتخاب وزرا تاکنون واکنش های گوناگون سیاسی اجتماعی در پی داشته که در بدنه سیاسی و غیرسیاسی جامعه، واگرایی نسبت به مرکز از جمله واکنش ها بوده است. در میان این همه معیارهای انتخاب افراد کابینه همیشه آمایش سرزمین در انتخاب وزرا نادیده گرفته شده است. در تعریف رایج آمایش سرزمین به پایدارترین آرایش مولفه های جمعیت، سرمایه، منابع طبیعی و محیطی یک منطقه با هدف تنظیم رابطه بین انسان، فضای محیطی و فعالیت‌های انسان در این فضا که بهره‌برداری منطقی از جمع امکانات به منظور بهبود وضعیت مادی و معنوی جامعه اطلاق می شود. کاربرد این رویکرد در تشکیل کابینه دولت می تواند انتخاب وزرای قوی را در پی داشته باشد. تردیدی نیست رایزنی های پشت پرده افراد و گرو های ذی نفوذ سیاسی و نیز خاستگاه افراد در انتخاب وزرا نقش کلیدی داشته و در این میان سهم برخی استان های کشور در دولت های گذشته بنابر دلایلی بیشتر از دیگر استان ها بوده است و این می تواند با توجه به بافت جمعیتی و مرزهای تقسیمات کشوری نارسایی هایی در مدیریت و سرمایه گذاری برخی نقاط کشور بوجود آورد که تاکنون نیز این گونه بوده است. در  صورت استفاده از طرح آمایش سرزمین در انتخاب وزرای وزارتخانه هایی که پتانسیل طبیعی و انسانی آنها مختص فضای استانی مربوطه باشد عدالت و توازن در تشکیل کابینه دولت رعایت می گردد و نیز خاستگاه اجتماعی وزیر منجر به مدیریت بهتر در آن وزارتخانه و در کل کابینه  می گردد. به عنوان نمونه به برخی استان هایی که در تاریخ دولت ها علیرغم سهم بالای داشته های طبیعی و انسانی از مدیریت راس وزارت خانه ها محروم مانده اند به استان خوزستان با وجود منابع بالا در بخش نفت و آب و کشاورزی اشاره کرد. البته این یک نمونه می باشد و انتخاب وزرا در دولت بر اساس آمایش سرزمین می تواند این عدم توازن را رفع نماید. برای مثال استان های فلات مرکزی کشور در بخش های گردشگری می توانند سهمی در کابینه داشته باشند. در رویکرد انتخاب وزرای کابینه دولت دوازدهم بر اساس آمایش سرزمین می توان نسبت به ارزیابی نظام‌مند عوامل طبیعی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی نواحی و استان های گوناگون کشور اقدام گردد و این مهم می تواند راهکاری برای تشویق و کمک به مدیریت برتر جامعه و سرزمین و برآورد نیازها و در نهایت پایداری توان و توسعه همه استان ها و مناطق باشد. رویکرد مذکور به بیانی دیگر توزیع و آرایش متوازن و هماهنگ وزرا در جغرافیای کابینه مبتنی بر قابلیت‌ها، منابع طبیعی و انسانی و فعالیت‌های اقتصادی-اجتماعی هر پهنه استانی می باشد. البته ناگفته نماند این راهکار نفی کننده معیارهای دیگر انتخاب افراد دولت که همانا ارزش‌های اعتقادی، پیشینه سیاسی، تخصص و تجربه نمی باشد و یقینا در تمام سرزمین ایران افراد شایسته وزیر شدن پیدا می شود. خلاصه کلام این که طرح آمایش سرزمین در انتخاب وزرا می تواند سطح امنیت ملی را نیز بالا ببرد و از واگرایی اجتماعی سیاسی در استان های مستعد و به حاشیه رانده شده در مدیریت مملکت بکاهد.

بیانیه هشدار انجمن صنفی مهندسان صنعت آب نسبت به ادامه اجرای سد بهشت آباد...