توافق هسته ای، فرصت یا تهدید

چند روز اخیر از سرنوشت سازترین مقاطع زمانی و نقطه عطف احتمالی در تاریخ معاصر کشور می باشد. روزهایی که می تواند مسیری نو برای کشور و حتی روابط منطقه ای و یا جهانی ایجاد کند. مقطعی که با توجه به تهدیدات افراط گرایی و تروریسم بین المللی هیچ کشوری فارغ از معاهدات و مخاصمات فی مابین حاشیه امنی ندارد. این وضعیت شرایطی را برای کشورها پدید آورده که می بایست وزنه تعامل در ترازوی روابط بین المللی سنگین تر از مجادله و دشمنی باشد. در این میان و مسیر، کشورهای با موقعیت و وزن جغرافیایی حساس و سنگین تر وظیفه ای به مراتب دشوارتر دارند. می توان گفت در مسیر مذکور پیش رو، ایالات متحده و هم پیمانانش و ایران  و متحدانش در حال برداشتن گام هایی هستند حال بهانه این تعامل موضوع هسته ای باشد و یا مسایل دیگر، خیلی اهمیت ندارد مهم گام برداشتن در جهت حل اختلافات و تمرکز بر رفع تهدیدات مشترک با تکیه بر پتانسیل های موجود است. و اما کشور ایران غیر از تهدید از ناحیه افراط گرایی و تروریسم متاسفانه در تنگنا و محدودیت اقتصادی و انزوای سیاسی نیز قرار دارد. خوشبختانه ضرورت توافق هسته ای مورد اجماع آحاد مردم و مسئولان عالی مملکت قرار دارد. در این بین گروهی وجود دارد که هم اقلیت سیاسی بوده و هم کمترین پایگاه مردمی را دارد اما با پشتوانه نفوذ چندین ساله در رسانه ملی و در اختیار داشتن روزنامه های ارتزاقی از بیت المال و فعالیت در فضای مجازی، مانع تراشی در مسیر توافق را پیشه کرده و توافق هسته ای را مرگ حیثیت و غرور ملی وانمود می کنند. این درحالیست که غرور ملی یک کشور از چندین شاخص نشات می گیرد و محدود و زنجیر کردن آن به توافق هسته ای محلی از اعراب ندارد. برداشتن محدودیت های اعمال شده بر کشور در صورت توافق علاوه بر موفقیت های اقتصادی موجب افزایش شاخص های قدرت ملی می گردد. با افزایش قدرت ملی است که می توان تلافی این فشارها را از مسبب خارجی و البته زمینه ساز داخلی در بیاوریم. بدون شک با شرایط فعلی تحریم، توانایی توسعه کشور محدود و مشروط می شود و با توجه به چالش های منطقه ای مرتبط با ایران به مرور امنیت ملی نیز به آسیب پذیر خواهد شد. با روش شعار و شعارزدگی هم کاری درست نمی شود. نفی هولوکاست و فریادهای مشابه در دولت گذشته غیر از هزینه زایی ملی و بهره برداری مقامات فتنه گر اسراییل جهت ایران هراسی چه دستاوردی غیر از جناحی و شخصی داشته است. بدیهی است کشورهای غربی به ویژه آمریکا در مسیر مذاکرات دلسوز منافع ملی و مردم ما نیستند و به دنبال منافع حزبی و ملی خود هستند این وظیفه مذاکره کنندگان ایرانی است که با لحاظ شرایط کشور، دستیابی به توافق هرچند به طور نسبی و کوتاه مدت بدنما را سرلوحه کار خود قرار دهند و بدانند که عزت ملی مقطعی و شعاری برخی شعارزده های داخلی، جایی در منافع ملی واقعی و درازمدت ندارد. با نگاهی به شعارهای رنگارنگ به اصطلاح ارزشی و شبه انقلابی برخی دولتمردان مهرورز هشت ساله پیشین و نتایج فاجعه بار مسیر مذاکرات طی شده و روشدن فسادهای اقتصادی و مدیریتی پی در پی در دوره صدراتشان در سطوح بالای دولتی به اهداف پشت پرده این شعارهای گوش فلک کرکن آنها پی می بریم. سواستفاده ها از تحریم های جهانی برای پر کردن جیب برخی دوستانشان به معنی آگاهانه مملکت را در برابر قطعنامه های کاغذپاره ای قرار دادن بوده است وگرنه کاغذپاره خواندن اسناد رسمی شورای امنیت سازمان ملل در حالی که سران  دولت مذکور با ایل و تبار و خانواده به همان محل قطعنامه دون پر شده! رفته و سخنرانی های آتشین و آن چنانی سرداده، نشان از چه می تواند باشد؟ این تناقض رفتاری چگونه توجیه می شود؟ البته خودشان خوب می دانند اهدافشان چه بوده و مصارف داخلی این رویه ها را خوب مدیریت می کردند که در پستوی مسیر چپاول بیت المال را برای دوستانشان هموار کردند.

در آستانه امضای توافق هسته ای، نمایندگان دیپلماسی مردم ایران زمین، ضمن برخورداری از حمایت و تایید صریح مقام معظم رهبری، نشان داده اند دیپلماسی، مذاکره و شرایط را نیز خوب می شناسند و به جد پیگیر به منصه ظهور و عمل رساندن شعار چرخیدن همزمان سانتریفیوژها و چرخ زندگی مردم به عنوان ولی نعمتان و صاحبان اصلی نظام و کشور هستند. مخالفان توافق بدانند مردم دیگر از چپاول بیت المال در زیر پوشش شعارهای ارزشی خسته شده اند. آرامش اقتصادی و سیاسی و توسعه پایدار وطن خود را خواهانند. افزایش اعتبار جهانی هویت خود را می طلبند. اکنون که فرصتی تاریخی برای تعامل جهانی به دست آمده حمایت از توافق هسته ای وظیفه همه کسانی است که کشور و مردم خود را دوست دارند و راضی به زجر تحریم و سایه جنگ بر کشور نیستند. بدون شک در مسیر توافق هسته ای نباید از منافع از دست داده ها با توافق، انتظار همراهی داشت آنهایی که به بهانه دور زدن تحریم ها یکباره ثروت نامشروع چپاول کردند و اکنون نیز با استفاده از تریبون های بیت المالی، مخالفت با مذاکرات اتمی را سرلوحه کار خود قرار داده تا مبادا منافع سیاسی و مادیشان به خطر بیفتد.