پیروز انتخابات ریاست جمهوری و حفره های به جا مانده

انتخابات ریاست جمهوری دوره های گذشته تاکنون زوایای پیدا و نهانی با مسیر توسعه سیاسی جامعه دارد. دو گرایش اصلی سیاسی اجتماعی کشور در موعد انتخابات تلاش می کنند با جلب رای بیشتر حضور در قدرت اجرایی را هموار کنند. اما متاسفانه بعد از سکانداری قدرت از بخش بزرگی از وظایف ذاتی دولت که همان سهولت توسعه سیاسی-اجتماعی است غفلت و یا سهل انگاری پیشه می کنند. بر اساس برآوردهای آماری و تحلیلی انتخابات ادوار پایگاه رای گرایش های مطرح و عمده در کشور اکنون شامل این دسته ها می باشند:

1. پایگاه رای اندیشه ای جناح موسوم به اصولگرایان حدود 8-6 میلیون
2. پایگاه رای اندیشه ای جناح موسوم به اصلاح طلبان 10 میلیون
3. رای خاکستری متمایل به اصولگرایان یر اساس شرایط و هیجان انتخاباتی 2 میلیون
4. رای خاکستری متمایل به اصلاح طلبان بر اساس شرایط سیاسی و موج انتخاباتی 8 میلیون
5. رای شناور براساس شرایط اقتصادی و معیشتی متمایل به هر دو جناح 14 میلیون
6. رای سوخته که به دلایل گوناگون میل به مشارکت ندارند و هر دو قشر ثروتمند و فقیر جامعه شامل است در حدود 15 میلیون.

در بررسی نقشه های پهنه بندی انتخابات و مکان های رای آوری گرایش های رقیب یکدیگر با حفره هایی انتخاباتی مواجه می شویم که هشداردهنده می باشد و نشان از غفلت های مکرر و سرمایه گذاری صرفا بر پایگاه رای سنتی هر کدام بوده که به مرور بر اثر ناامیدی از تحقق خواسته ها به مجموعه رای سوخته اضافه و به لایه اجتماعی واگرا برای کلیت نظام تبدیل می شوند.

این که اصولگرایان موعد انتخابات در جستجوی رای میان قشر ضعیف مالی جامعه با شعارهای جذاب اقتصادی باشند و یا اصلاح طلبان نیز در پی جلب و جذب مشارکت و رای لایه های متوسط به بالای جامعه باشند نشانگر عدم توانایی و نوآوری در جلب رای از بدنه اجتماعی گرایش مقابل دارد و بدون شک پیامد غفلت نخبگان و احزاب از توسعه فرهنگ سیاسی و اقتصادی متوازن در موقع قبضه قدرت در دولت می باشد.

از آنجا که انتخاب ریاست جمهور دوره دوازدهم از گرایش موسوم به اصلاحات بهانه ای گردید که نگارنده به این موضوع بپردازد با نگاهی گذرا به آرای ریخته شده به سبد اصلاح طلبان در این دوره سوال پیش می آید چرا در برخی نواحی که در سال 92 بیشتر رای خود را به نامزد مورد اصلاح طلبان یعنی دکتر روحانی داده اند با چرخش رای در این دروره رای به نامزد اصولگرایان داده اند و این جای بررسی بیشتر دارد. خلاصه کلام به پیشنهادات ذیل به استقراریافتگان در دولت و احزاب حامی جهت پر کردن برخی حفره های انتخاباتی ختم می شود:

1. توسعه متوازن و پایدار اقتصادی همه کشور را با هدف شرایط بهتر مورد توجه و پیگیری عملی قرار دهند
2. نخبگان جوامع نوارهای مرزی را در مراکز قدرت سهیم باشند تا مشارکت این جوامع در فضای سیاسی افزایش یابد
3. ساختار مرکزی دولت را فرا استانی و بر اساس آمایش سیاسی مبتنی بر پتانسیل های اقتصادی و... نواحی تشکیل دهند
4. احزاب سیاسی از شرایط صرفا مصرف انتخاباتی خارج و فعالیت های خود را به دیگر ابعاد حضور در جامعه و مستمر گسترش دهند
5. احزاب پیروز خواسته های منطقی و بجای اقشار سنتی و مذهبی را مورد توجه داشته باشند

توسعه سیاسی اجتماعی را با نگاه از پایین به بالا و افزایش ظرفیت و کارایی دولت در جلب مشارکت مردم مدنظر باشد.

نویسنده: داریوش بهمئی کارشناس ارشد جغرافیای سیاسی